Evreka?

Çizgisel değil, daireseldir iyileşme. 

Başladığı(n) yere dönmektir, baktığını görebilen, gördüğünü fark edebilen yeni bir senle...

Deli Kız

Evreka!

Senden salt "neşeli olmanı" bekleyen bir insan... Sen en sevdiğin yerde keyifle şarkılar mırıldanırken seni "sessiz ol" diyerek susturuyorsa... Ya olduğunu düşündüğü kişi değildir ya da olayın neşeli olup olmamanla zaten hiçbir ilgisi yoktur. 

Deli Kız

Bütün Mesele

Her şiir
bir kalp aslında
ve
ne çok şey gizli
sesinde
hızında
bilirsin ne çok şey demek
atması gibi
artık hiç atmaması da

Her kalp
bir şiir aslında
ve
ne çok anlam yüklü
virgülünde
noktasında
ah, bilirsin ne çok şey demek
yazması kadar
bir daha yazmaması da

Deli Kız

Henüz

gördüm

seni ve
bildiklerinin peşinden koştuğunda tutulan 

masalsı aklını

içinin almadıklarıyla
alabildiğine yüklüsün
dolmuşsun
duruyorsun öylece
öyle zamansız

sanki

hem 

hiçbir zamana ait değilsin
hem de

tüm zamanların sonuna gelmişsin

söylesene

en çok hangisisin

amansızım bense

en çok da kendime

neden biraz 

uyumuyorum

nereye gizledin bizi

bir sağa dönüyorum bir sola
ve hatta

sırrımızla parlayan aynaya baktığımda

deliye

bulabilir misin beni

kaybolmuşum çünkü

sanırım 

bir yolum da

zaten yokmuş

yok olmak için geçtiğini söylüyorlar saatlerin

sahi

yaşıyor muyuz bu günleri, bu mevsimleri

idareten
öğütülüyor muyuz yoksa

bihaber

öyleyse

lütfen 

sıradan bir gece vakti 

sen öldür beni

hissedelim 

ki

"

var bir sebebi

"

diyelim

vurulduk mu
belki duruluruz bir 

mühür gibi

nefes al 

nefes alıyorum

hiç bilmediğin 

zamansız 

ve yolsuz bir düşün peşinden koşar mısın biraz da

herkes 

ve her şey kadar darmadağın olsun yatacağım yer

içine göm beni

yalnızlığın, 

derinlerin, 

imlerin dans ettiği dizelerle ört üstümü
dize gelmesin  

okundukça dökülüversin 

onca özlediğin

şüpheciliğin sana kalsın

öfkene yer ayır hemen yanı başımda

daha önce 

söyleme fırsatım oldu mu

hatırlamıyorum 

ama

katıksız bir hiddeti

gereksiz kuşkulara yeğlerim

gider ayak üstelik

bakarsın

cümle ahenk kıskanırken mehtabımızı

elbette

teselliden öte

biraz olsun hafiflersin 

geri dönmeyecek olmam gerçeğiyle

"

adı HENÜZ konmuş olmalı

"

dedirtecek kadar yaklaş
üç adımda, misal

üç dal çiçek savur ruhuma

sevda
umut
yara
 

ben

kırmızı bir susuzluk
sen

başlı başına masmavi deniz

nasıl bilecekler

aslında

yıkıldı yıkılacak bir 

distopya değil

üç değil

çok çiçekli bir iklim

kuruldu kurulacak 

bir ütopya gibiyiz

söz ver

inatla
gülümseyeceğiz

bir şey bittiğinde başlayacak olan 

her şeye

Deli Kız

...

5 Kasım...
Bu renkler, bu soğuk ve bu zemin...
Ah!
Zamanla daha az anlatmak, daha çok anlamak olabilirmiş.

Deli Kız

...

İnsanların isimlerini yanlış telaffuz edip onları kendinize aşık etmeyin. Daha güzel, daha samimi, daha gerçek başlangıçlar var.

Deli Kız

Sevmek

Bir taşın yanına uzandım
Ay ışığıyla lafladım
Bir yıldız kaydı
Bir balık zıpladı suda
Bir gemi yanaştı
Gemiden inmeyişini seyrettim
Seni bekledim

Mucizeler nasıldı ki
Gelmeyişin bile güzeldi

Deli Kız

Hiç

içimdeki ateşin söndüğünü düşünmelisin

sakallarımı, kestim gitti 

uzun bir kıştı, yaşadık, bitti

hiç istemesen de

senden kimselere söz etmiş değilim halâ

sorduğun o kısacık soruyu da
söküp attım nakış gibi işlendiği hücrelerden

küçük sokaklarda büyük hükümler sürdüm

çoğalan saçlarım değil 

sancılarımdı aslında

derhâl ters yüz etim etimi
dönüştüm sevgilim 

tıpkı korktuğun gibi

hiç savaşmadığımı anlamalısın

sırtımdaki kabuk bile küs bana
yeniden bağlanmayacak

şayet bu bir mektupsa 

ve
bütün bu sözler ceplerimde biriken taşlarsa
yoldan çıkıp yoldan dönmekse yanlışım

geri gelsin sofralara serdiğim ağrım
sivrildikçe bıçaklar

hafifleyen derdimi okşarım

bunları

sana bir daha kırmızı güller alamayacağım için yazıyorum

bil ki bir taşı oynatırsan bin yıllık yerinden
oyuğunda kalan ne varsa 

taşın içidir, 

kendisidir

sigaranın dumanı olmak,

içine dolmak isterdim oysa

beni sorsaydın eğer

içimi delik deşik ettiğini söylerdim sana

haklısın ve bu yüzden sormuyorsun

öyle ya
zamansız ve süresiz susmalar istilasında bu aşkın ana dili

hiç hak etmediğini bildiğim gibi

değil mi ki
ne çıkar uzunca konuşsam
bin bir tasvirle anlatsam 

ne değişir

hiç

Deli Kız

Ansız Yersiz

yüzün, neresine baksam yeni kurulmuş bir cümle

yüzüm, ne söylesen kaçar gibi geçecek bir yaz 

çocukça bir oyunda nefes nefese can topluyoruz

bilen yok çünkü usulca can çekişiyoruz

çoktan dağılmış küflü bir masada

kime ya da ne uğruna çıkarıldığını unuttuğumuz kalp incesi kristal kadehleri

bomboş kadehleri

yarısı boş kadehleri

yarısı dolu kadehleri

öylece dolu kalan kadehleri okşuyoruz 

biraz yorgun parmak uçlarımız 

çokça şefkatli kalplerimiz

peki neden böyle temkinliyiz

masayı olduğu gibi 

olmadıklarıyla 

olduramadıklarımızla terk edip

bu çirkin şehri sokak sokak yürüyemez miyiz

başımıza gelmedik ne kalmış olabilir

karşımıza bilmediğimiz daha ne çıkabilir

vakitsiz kepenk indirmiş bir dükkân

hep bir yerlere yetişme telaşındaki sevimsiz insanlarla tıka basa dolu bir otobüs durağı

taşları yerinden oynayan bir kaldırım

ıslak, kaygan zeminde lastiği patlamış bir tır, son sürat

kestiği ceza kağıdını elimize tutuşturan bir trafik polisi en fazla

suratsızlığına "sahi suçumuz neydi" deriz

ısrarla dönen şu lanet kürenin hatırına az biraz şanslıysak halâ 

bir kedi atlayıverir önümüze de inatla gülümseriz

böylece birlikte ilk hatıramız 

çok kirli ve çok güzel bir sokak canlısını beslemek olur

"yol hali" dedikleri lanetten hiç mi hiç ürkmeyiz

çok kirli ve çok güzel bir sokak kedisini sevmeyi

çoktan dağılmış küflü bir masada 

kime ya da ne uğruna çıkarıldığını unuttuğumuz 

kalp incesi kristal kadehleri

bomboş kadehleri

yarısı boş kadehleri

yarısı dolu kadehleri

öylece dolu kalan kadehleri izlemeye tercih edebiliriz

zamanın mekânına

ya da

mekânın zamanına yakışmadığımıza şükredip

ansız yersiz bir şiire göç edebiliriz

Deli Kız

Ke(n)di-Ekim 2022

Hoş geldi. 

Kedi...

Bir adı olmalı mı? 

Ona bir isim bulmak ne güç. Benziyor. Hem kendi, hem de kendiden başka bir şey, kedi dışında çok şey gibi... 

Kediye bakıyorum da... Kendi işte. Olması gerektiği ve olduğu kadar... 

Kedide gördüğüm ise... Ötesi. 

Baktığımda algıladığım yüzeysel toplam ve gördüğümde yorumladığım derinlikli bütün arasındaki fark kediyi "kendi" yapan mı yoksa kendimi "kedi" kılan mı? 

Bilmem. 

İnandığım, inanmak istediğim o mesafeyi katederken kediye olduğu kadar kendime de yaklaşıyor, kediden ve kendimden fazlasına uzanıyor olabilirim.

Buna "düşmek" de demiyorum "düşlemek" de. Umutla bulutlara yükselip hızla soğuk zeminlere çakılacağım sıradan günlerin bitişine sığdırmaya çalışmayacağım kediyi. Sığmaz. Gerçekmiş hissi veren tatlı bir rüyanın ardından sevimsiz bir saat sesine uyanmak da olmayacak sabahları. Olmasın.

Baktığım ve gördüğüm arasındaki yolu yürüyorum. Kediye mi çıkarım kendime mi, bilmiyorum. Bir şeylerden, kediden ve kendimden öteye geçeceğimi hissediyorum. 

Çünkü...

Kediler bizi hep en doğru zamanda bulurlar.

Deli Kız

Sana Ne Yaptılar

O sabah mı çıkmıştın, bir gün önce mi
Bir bıçağın ağzında yürür gibiydin
Demirlerin soğukluğu soluk dudaklarında
Gözlerinde karanlığı dar hücrelerin
Seni görür görmez özgürlüğümden utandım
Söyle ne içersin, çay mı kahve mi
Çok değişmişsin birden tanıyamadım.

Saçların uzundu, omuzlarına akardı
Gönlümüz şenlenirdi sarışınlığından
Onlar mı kestiler, sen mi kısalttın
Gülerdin, içimize aylar doğardı
Görünmez dağların arkasından
Eski gülümsemeni beyhude aradım
O sabah mı çıkmıştın bir gün önce mi
Çok değişmişsin birden tanıyamadım.

Bir çay içer misin, yoksa kahve mi
Kibritim yok, demek cigaraya başladın
Ellerin de titriyor, bir şeyin mi var
Böyle bir kız değildin sen eskiden
Sana ne yaptılar, sana ne yaptılar?
Kirpiklerin ıslanıyor durup dururken
O sabah mı çıkmıştın, bir gün önce mi
Çok değişmişsin birden tanıyamadım

Atilla İlhan

.

Sadece saçlarım ve yanaklarım okşansın istedim.

Kabuslardan ağlayarak uyandığımda kalp atışlarımı saf, yalın bir şefkatle yeniden normale döndürecek bir içtenlik...

Özlediklerimin yerini doldurmanın mümkün olmadığını kabul ederek içimi dağ gibi başka türden bir sevgiyle doldurmanı...

Geceleri bana sarılmadan uyuyamamanı istedim.

Birbirimizi tanıdığımız günü unutmamanı; hatırasını yoldan kopardığın küçücük bir çiçeği bana uzatarak kutlamanı...

En kötü günümü benden önce hatırlamanı, o gün yanımda durmanı... Bedenen ve kalben...

Hep iyiden ziyade acıyı da saatlerce konuşabilmeyi...

Berbat da olsa şiir yazmanı bana... Kimlere yazılmadı ki!!!??? Ya da hazır birini ezberleyip gözlerimin içine baka baka bana okumanı...

Kollarında, göğsünde, bedeninde küçücük olmayı, erimeyi, kaybolmayı... Orada yeniden uyanmayı her sabah, oradan yeniden doğmayı hayata... Daha güçlü, daha kadın, daha huzurlu...

Bir kız çocuğu istedim. Bizi tanıyanların iddia ettiği gibi ülkeyi de, dünyayı da kurtarabilir miydi bilmiyorum ama güzel olurdu, kendi gibi olurdu... Kendini kurtarırdı eminim.

Bu kadar basit, sade ve belki de klişe olduğum için senden de kendimden de özür dilemeyeceğim.

Çünkü başında neysem hep ve halâ oyum aslında!

Yani ne parayım, ne hayal, ne macera, ne de Pollyanna!

Ve çok düz, sıfır çetrefilli iki hesap var salakça atladığım:

İsteyen ve içinden gelen yapar.

Dilenen yanılır.

Son ya da yeni bir cümle için... Bir nokta.

Deli Kız

...

Haklısın. 

Hayat, sana bakıp:

"Bu tuhaflık tam benlik!" diyebilecek insanlarla daha güzel.

Olurdu.

Olmalı.

Deli Kız

Bir İhtimalin Bulanıklığı

Kimsesizliğimizin  

Sabırsız notalarında bulacaksın sesimi

Biraz detone

Ama tane tane

Ve düşlemek

Uzun bir şarkıya dönüşecek
Bizden çok önce

Asırlar önce örülmüş 

Çirkin duvarlara vurdukça güzelleşen

Dinle

Sabahı yoklarken ellerin
Genişleyen zamanlara çıkacaksın

Çarpışmamızdan çok önce

Biz doğmadan 

Ve biz hiç ölmeden önce

Yeryüzünde şimdiye dek yaşanmış

Ne kadar sevda ne kadar tutulma varsa

Gelgitlerce ve ayrılıklarca

Herbirinin hem kendi içinde 

Hem de bir diğeri ve 

Diğerleriyle toplamı gibi düşün

Boş diyebiliriz

Evet bomboş bir tuval göreceksin

Hemen

Sadece mavi

Gök mavisine boya onu

Gecesi de makbul

Hissediyor musun

Bir umut yükseliyor yağan yağmurla

El ele dolaşmak vardı

İşte o şehirlere dökülüyoruz

Denizli 

Arnavut kaldırımlı

Çiçekli bahçeli

Rakı balık restoranlı

Dağılıyor beden
Ve bana benzeyen bir çığlık kopuyor

Neden

Son sözlerimi 

İlk kez sana söylüyorum ben

Ellerin

Bambaşka bir memleket çünkü

Bilmediğim çok özlediğim

Gözlerim de 

Bu şiirin en sevdiğin mısrası olsun mu sence

Dur yine

Olmamışın

Olmayışın ya da
Olmuşun

Oluşun değil
Bir ihtimalin bulanıklığı koyalım 

O şarkının

Çizeceğin resmin

Bu şiirin

İkimizin

Herbirinin tek tek

Herbirinin bir diğeriyle diğerleriyle 

Ve hepsinin toplamından oluşan 

Müphem enerjinin 

Adını

Deli Kız

Yerçekimli Karanfil

Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde
Oysaki seninle güzel olmak var
Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda
Midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.

Sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte
Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel
O başkası yok mu bir yanındakine veriyor
Derken karanfil elden ele.

Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle
Sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil
Bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk
Birleşiyoruz sessizce.

Edip Cansever

Eder

Çok anlattım neydi, nasıldı.

Alkışlar sessizliğine!

Söyleme o halde:

Nedir insanın kalırken bıraktığı?

Bir taş attın bana.

Bedenimden sekti yaşamak gibi.
Duymak istemediğinde sesimi

doğru anlaşıldım aslında.

Unuttum salkım söğüde saklanmayı.
Yani sakın korkma: 

Hiçbir şey düşmez başına

döksem de tüm varlığımı.

Deli Kız

Hesap

beni seninle çarpıştıran o arsız bulutla bakıyorum aynalara
elmacık kemiklerime yağıyorsun

sen buna bahar diyebiliyor musun?
iki ölü kelebek misali uzanırken yan yana

fatiha okutsunlar geçtiğimiz sokaklarda

kırmızı güller
sert rüzgârlardan daha fazla sarsıyor beni
kimselere dokunamıyorum
parmak uçlarım diken tarlası

kapkara küllüklere kazıyorum unuttuğum cismini 

oysa 

asırlar boyu beklediydim ben
gözlerimin gülmesini

Deli Kız

Sonsuz Seyir

tutup güneşi
elmacık kemiklerime konduruyorsun

usul usul

çok sıcak

parmak uçların öyle yumuşak

yüzümü avuçlarına bırakıp 

incecik kısıyorum gözlerimi

derin bir nefes alıyorum

denizler doluyor içime

martılar

yosun kokusu

balıklar

fırtınalar

dalgalar

çakıl taşları

tuz 

kum ve

gemiler

derin bir nefes ne kadar uzun sürerse

o kadar uzun kalıyorum ellerinde

bir seyir...

zamansız

zamanın ötesinde

Deli Kız

Tamam. Mı?

yarım yamalak konuşulan
yabancı bir dil gibiyim
benden olmayan
ve bana benzetilenlerle
yani 

birazıyla her şeyin
"tamamım" diyorum

tamam.

koyu sesler uyandırıyor beni
sokaklardan yükselen boğuk kahkahalar

izmarit dolmuş saksılar
ayıklıyorum
kendimi eşeliyorum
bir elim diğerinden daha kırışık
zayıfım ve güçlüyüm

bir iyiyim bir kötüyüm
tepetaklak olmuşum 

sanıyorum

"tamam mıyım" sahi?

bilemiyorum
yüzüğün taşı çatlak
taşın yüzü kavruk
doluyorum da sanki

doymuyorum

ekmeğin bile tadı bir tuhaf
ondan da oluyorum

vay be!

toprağın suçu mudur

yitirmek 

bereketini

soruyorum.

bir tek sormaktan

yorulmuyorum.

tamam mı?

tamamsa

susuyorum.

Deli Kız

Kördüğüm

Bakışlarım,
tırmandığın yokuşlardan daha dik.
Sayısız kürek çekmişim çünkü
sana doğru.
Boş...
İtinayla boğuluyorum dipsiz kadehlerde.

Kanayan yaralarıma gecelerini boca eden sevgili!
Sen!
Lanetindir adımı bile isteye yanlış zikrettiğin düş.
Şimdi...
Uyu!
El yastığında...
Üstelik...

Bak:

baş ucumda anksiyete atakları,
önümüz 
sancılı bir yol...
İnatla "yok" ettiklerin
ve
umutla "var" saydıklarıma yazılmış aynı nakarattan ibaret
bir sevda şarkısı mırıldanıyorum.
Oysa,

içimin paslı, köhne kapısı yine
yeniden
sana açılıyor.

Aramızda,
"Tatlı rüyalar!" niyetine sayısız kapsül...
Mesafelerin çok yakın ve en çıkmazında 
dinlemekten 
-aciz değildim ki-
mahrum edildiğim şiirler,
kıymeti bilinmeyen incelikler,
kirli odalar,
birinin bir diğerini öldürme ihtimali
ve cevapsız iki soru duruyor:
"Saçlarını ben tarar mıyım?"
"Beni sen yıkar mısın?"

Deli Kız

...

Arayıp bulamadığınızım ben
Atomlar arasında bir türlü
Dolduramadığınız boşluk
Ağzınızdaki söz
Hücrelerinizin özsuyu
Ben Azuma,
Kan dolaşımınız
Zaman süreci içinde
geçemezsiniz benliğimi
(ben benim)
Ben sizin bende görmek
istediğiniz biçimlerin
arasına koyduğunuz mesafeyim.

Lale Müldür / Anemon (Toplu Şiirler)

Çoğullama

Biz kadınız, bilmeden seviyoruz bu kedileri
Seviyoruz, bir sevilme içgüdüsüyle
Bu bizim yüzümüzde ufacık çizgiler oluyor—acaba!
Evet, çok değil, konuşurken düzeltiyoruz
Orayı burayı topluyoruz, yeriyse çocuklarımızı öpüyoruz
Ama biliyorsunuz ki gene de
Hepimiz, işte hepimiz
Bitmenin, tükenmenin yorgunluğu içinde.

Gözler mi? Tavana dikili; hayır; pencereye
Yağmalar, sürgünler, yangınlar içinde
Çünkü bu boşluk; tüneller, çukurlar, kapkacak ağızları
Mağralar, denizler, gökyüzleri değil de
Bu boşluk, o bir türlü dolduramadığımız, o
Orman, dağ, kısacası evrenle.

II

Biz bu lâvanta kokularını bilmeden taşıyoruz
Biz bu tavanı bilmeden eski rengine boyuyoruz
Bu bizim terliklerimizde ufacık güller oluyor —acaba?
Evet, çok değil onları bilmeden hoşa gideriyoruz
Sormayın, ama sormayın, bilmeden aralık tutuyoruz kapılarımızı
Bilmeden bekliyoruz, bilmeden uyuyoruz sabahlara değin
Kim bilir, belki de biz
Tanrısıyız en olunmaz şeylerin.

Bu bizim en düzenli hareketimiz: olmak
Asılıp kalmışız sokak fenerlerine
Asılıp kalmışız öyle, görenler bizi görüyor
Görenler bizi görüyor, ve gidip geliyoruz dikkatle
Doğrusu, niye saklıyalım, hepimiz bunu yapıyoruz
Ama biz yaşıyorken de bunu yapıyoruz sadece
Cansız
Ve gidip geliyoruz dikkatle.

III

Biz bu kendimizi boşuna soruyoruz kendimize
Boşuna asıyoruz onları, boşuna öldürüyoruz
Bu bizim gözlerimizden ufacık şeyler geçiyor—acaba?
Evet, çok değil, bakışırken düzeltiyoruz
Biz ne garip “iz”leriz ki; doluyuz, bazıyız, avuntuluyuz
Ve bizim en güzel öldüğümüzdür bu: Yaşamak
Ben biliyorum, yalan mı, siz de biliyorsunuz.

Edip Cansever

Birgün Seni Sevdiğimi Anlarsın

Uykuların kaçar geceleri 

Bir türlü sabah olmayı bilmez 

Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya 

Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında 

Ne çarşaf halden anlar, ne yastık 

Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık 

Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın 

Onun unutamadığın hayali 

Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine 

Sevmek neymiş birgün anlarsın 

Birgün anlarsın aslında herşeyin boş olduğunu 

Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin 

Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için 

Vurursun başını soğuk taş duvarlara 

Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın 

Duyarsın ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın 

Sevmek neymiş birgün anlarsın 

Birgün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin 

Niçin yaratıldığını 

Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini 

Uzun uzun seyredersin de aynalarda güzelliğini 

Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın 

Dolar gözlerin için burkulur 

Sevmek neymiş birgün anlarsın 

Birgün anlarsın sevilen dudakların 

Sevilen gözlerin erişilmezliğini 

O hiç beklenmeyen saat geldi mi 

Düşer saçların önüne ama bembeyaz 

Uzanır gökyüzüne ellerin 

Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin 

Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın 

Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı 

Sevmek neymiş birgün anlarsın 

Birgün anlarsın hayal kurmayı 

Beklemeyi 

Ümit etmeyi 

Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir 

Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi 

Lanet edersin yaşadığına 

Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın 

O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden 

Bir gün seni sevdiğimi anlarsın

Ümit Yaşar Oğuzcan

Origami

Acı...

Bizi kağıt inceliğine getirdiğinde... Bir damla suyla hızlıca parçalanıp bir nefeslik rüzgârda oradan oraya savrulmayı mı bekleyeceğiz? Ya da yapmamız gereken katlanmak, katlanmak ve katlanmak, sonra yeni bir biz inşa etmek midir? Küçüldükçe dönüşebileceklerimizle şaşır(t)abilir, ufaldıkça ortaya çıkabileceklerle aslında büyüy/tebilir miyiz?

Origami gibi...

Şu, bazen boktan, çokça tuhaf, -lanet olsun- inadına umut dolu hayatı gitgide incelen kağıt parçalarının katlanarak önce hayretler içinde sonra hayran bıraktığı bir tür sanat gibi yaşayabilir miyiz?

Biz...

Daha önce incel(me)dik mi? Katlan(ma)dık mı peki?

Belki hiç, belki yeterince incelmemiş, yeterince katlanmamışız. Çünkü bu halime bir başka hayret duyuyor, sana bir başka hayran kalıyorum.

Acı...

Deli Kız

...

Uzun cümleler kurmak istemiyorum. Bunun yerine koyabileceğim kelimelerim yok.
Bir gün belki "bugünleri" yazarım. Ya da öylece unuturum. Bilmem, belki unutmam mümkün değil ve içimi kemirip vaktinden erken öldüren haris bi hastalık gibi kalır bende. Büyür; uslanmayan umutlarımı, akıllanmayan sevmelerimi yerinden edecek kadar büyür ve bitirir beni.
Uslanmayan umutlarımdan, akıllanmayan sevmelerimden daha büyük olmalıydı düşleri, dokunuşları... Biliyordum; ben başka türlü yaşayamazdım. Yaşayamam.

Beni yaşatan ne? Tam şu an...
Acı çekiyorum.
Bu kadar.
İlk defa... Kısa, öz, olduğu ve olmaması gerektiği gibi.
Acı...

Deli Kız

Kesik

göz gecede
gecenin üçünde
söz kuyuda
kuyunun dibinde

maşuğun
karanlıktan
kör mü kör,
aşığın
sessizlikten
dilsiz mi dilsiz kaldığı
bir öykü
nasıl anlatılır
ne diye okunur

kaç defa katleder hayat bizi
kaç defa doğurur

"kaç!" dedim

bir defa doğar
bir defa mı ölürüz sahiden

neden

bir soruya
bin cevap düşüyor gökten
bir cevaba
bir doğru soru soramıyoruz
mutlu dizeler
hep az, daha az, en az
ve hüzünlü şiirler diz boyu
koşamıyoruz

üzülmek
kağıt kesiğiyse
derinse
kaç ah birden
yerleşiveriyor
tek bir sinir hücremize
günden, güneşten
alacaklıysak
alacağımızı istemeye utanıyorsak
aldatmış mı oluyoruz
aldanmış mı kendimize

kaç defa aldanır insan
aldatmayı öğrenmeden

böyle değildi
eskiden

bitsin
kuyuda
geceye emanet edilmiş

bekleyiş

bir kağıt
kalbimi kesiyor
kesiğinin acısı
sinir hücrelerimde geziyor
ah
neden böyle derin
ve neden öldürmüyor

kağıt kesikleriyle
nasıl yaşar
kağıt kesiklerinden
daha ne kadar ölmeyiz

inandığım masallardan vazgeçmeyi
oturduğum masalardan kalkıp gitmeyi
işgüzar hayallerimi tuzlu suda boğmayı
buz gibi sularda yıkanmayı
özlüyorum

yalandan gülümsemek
gülerken yalan söylemek ya da
doğumla ölüm arasında
yavaş ve acılı bir kağıt kesiği gibi

gözün gecenin körü
sözüm kuyunun dibi

maşuğun kör
aşığın dilsiz olduğu
öykülerle dolu
bomboş kağıtlar
içimi kesiyor
bu sonbahar

Deli Kız

.

Önce kimseye benzemediğim için sevdiler beni. 

Beni neden sevdiklerini unuttular zamanla. 

Ben de herkese benzedim. 

Ve sonra... 

Beni sevmeyi bıraktılar.

Deli Kız

Baharda Sen

Gitmişim.
Ellerimi uzatmışım; yoksun. Dokunmak imkansız. Bilmediğim, kendimi de seni de bir türlü bulamadığım bir yermiş uzaklar. "Neredeyim?" korkusundan geçmiş, "Neyim?" derdine düşmüşüm.
Özlemişim.
Burnumun direğini kendi ellerimle kırmışım; sızlamış kabuk bağlaması mümkün olmayan yaralarım. “Keşke"leri dizivermişim önüme. Geceden daha karanlık bir zaman dilimine sıkışıp kalmışım. Sana…
Avunmuşum.
Belki biraz olsun hafifler diye yoksunluğum, insana karışmış, karman çorman olmuşum bilmeden; çözülmem mümkün değil. Abartıp karıştırmışım onları bana. Yokluğunun ağırlığı çok ki tartamamışım.
Yıllanmışım.
“Şarap misali” derdin; yalanmış. Yutmuşum söylediklerini; söyleyemediklerimi yutkunmuşum. Doyumluk sohbetlerine susamışım. Ağzımın tadı yok; kalmamış.
Yanılmışım.
Gitmek ve dönmek birbirinin zıttı olamayacak kadar benzermiş birbirine. Yol bize düşman; alamamış koynuna, basamamış bağrına bizi. Dönmeye karar verdiğin yola hiç çıkmasaymışım. "Bir gün" ler uzayıp giden sonsuz ayrılıklarmış.
Vazgeçmişim.
Develer tellal, pireler berber değilmiş; masallara inanmak aptallıkmış. Gözlerimin daldığı yerde kavuşmak yokmuş. Olmayacak bir duaya savrulan beyhude bir aminmişiz.

Deli Kız

Düş Sütü

Üşüyorum,
sulu sepken
ıslattıkça sabahları.

Aceleci damlalar
dövdükçe çatıları,
daralıyorum.

Sokak kedileri kaçak.
Üzülüyorum.
İnsan sesleri kayıp.

Hızla düşüyor her şey.
Dalları ağaçların ve
gözyaşları bulutların...

Güç bela ayakta durmayı reddetmek,

benim hayata tutunma şeklim. 

Ruhumu yatağa seriyorum.

İlacı bırakırken korkuyla,
mutfaktan sesin duyuluyor:
"Kış sütün hazır!"

Göğüs kafesime bir şarkı konuyor önce. 

Sonra içimden 

"düş sütü" demek geçiyor buna.

Düş sütü...

Deli Kız

Büyüten

Ne süt dişlerim döküldüğünde büyüdüm,

ne de adımlarım genişlediğinde.

Büyümedim

düşünce dizlerim kan gölüne döndüğünde

ya da

yaralar kabuklara, kabuklar lekelere evrildiğinde.

Annemden emdiğim sütle de büyümedim,

çeşmeden içtiğim suyla da.

Tırmanabildiğimde incir ağacına,

uzanabildiğimde en uzak dalına...

Yok, büyümedim ben.

Ben,

sen 

olmayacak zamanlarda,
çoktan kaybettiğim savaşların ortasında,

beni benimle

ve beni seninle bıraktığında

kendimden döküldüm.

Var ya,
ellerim döküldü,

gözlerim döküldü.
Bilir misin, içim döküldüğünde

sensiz nasıl yaşayacağımı bilemedim.

Ben,

sen 

olmayacak bir zamanın

kazananı olmayan savaşında,

beni kendimle

ve beni yaşamla küstürdüğünde

senden döküldüm.

Ellerinden,

gözlerinden...

Biliyorum, içinden döküldüm.

Aynı anda

aynı denize 

dökülecektik. 

Olmadı.

Olamadığımızda büyüdüm.

Deli Kız

...

Seni dinledim: Geride bıraktım ve yazmaktan hiç vazgeçmedim. Seni dinlemediğim zamanların o acı, o heyecanlı, o tuhaf paradoksunu mumla aradığına yemin edebilirim lakin bunu ispatlayamam. Bazı şeylerin ispatı olmaz ayrıca; keşke görebilseydin. Bazı şeylerin ısrarı da olmaz zaten; keşke bilebilseydim.

Deli Kız

Anıtomik

denize düşüp şaraba sarıldığım geceler,

uzak kıyılara vuran tütsülü ritüeller,

ve kelebeklerin yıldızlara gömüldüğü

gökyüzü panayarı...

bu müphem serserilikten özge

ne var

seyrinde savruldukça yoğrulduğum?

çelişkiler arasından erinçle doğrulduğum,

kayboldukça bulduğum,

hep deli, hep bereketli mevsimlerin 

hasadı oldum.

ve bir gün 

hem deniz hem şarap,

kıyının ta kendisi,

bazen büyülü tütsülerin kokusu,

kelebekler kadar özünde hayatın,

yıldızlı evren gibi sonsuz

olamaz mıyım diye sordum.

o gün

talan edilmiş bir tarla kadar yorgundum.

ki

her şeyi bir kenara bıraktım,

toprağı kendi haline...

şimdi...

saçlarımda, kasıklarımda,

göğsümün tam ortasında,

büyüttüğüm ağaçlardan kalma

her bir iz, her bir koku

tek bir yara

tek bir rayiha.

silik,

isimsiz...

atomlar ve anılar ortalamasıyım.

biraz alice mavisi

biraz burgonya kırmızısıyım.

avuçlarındayım.

hepsi

ve

bende ekip benden toplayacakların 

kadarım.

Deli Kız

Yin Yang

Sabah sabah sığınacağım yer burası olmamalı sanki... Ya da belki burasıdır tam da şu an olmam gereken yer. "Bir şey aynı anda hem çok kötü, hem çok iyi nasıl hissettirebilir?" diye düşünürken tam da... Düşüncemin sağlaması, kendini doğrulaması gibi oldu buraya koşmam-ya da "doğru" dememeliyim zira itici bir şekilde her şeyin en doğrusunu bildiğimi düşündürüyormuşum etrafıma ki burada bir haklı çıkma dürtüsü yok aslında; o yüzden bir aydınlanma diyelim istersen ama içimden bir ses ben hiçbir şey söylememeliyim ve belki de artık "cuk" diye oturan o sihirli sözcükleri sen aramalısın, sen bulmalı ve sen kullanmalısın diyor. Hem burası bana ait değil mi? Neden sorguluyorum gel-gitlerimi? İstediğim zaman girip çıktığım bir meyhane, boş bir ev, loş bir odayı bana çok gören bir zavallılığın ortasında, yaşlarımı, yaşa(ma)dıklarımı sırtımda taşıyıp inşa ettiğim en konforlu alan burası. Konfor demişken, benim bedenim, somut varlığım uçsuz bucaksız bu evrende kıç metre kareye bile sığar, gıkı bile çıkmaz bilirsin. De... İşte! Ruhumu, soyut olan yanımı koyacak, taşıyacak daha iyi bir yerim yok. Hiç olmadı, olmamış yani. Belki de sorun cidden bendedir; ben benden taşıp bir başka ruhta biraz soluklanmak, biraz dinlenmek istememeliyimdir. Herkes kendiyle kendine sıkışmış zaten. Tartışmalar, çatışmalar, anlayamamalar bundan zaten. Bu da biz insanoğlunun laneti zaten. Her şeyin var ama hiçbir şeyin yokmuş gibi hem iyi hem kötü hissetmek... Gitmek isterken kalmayı da istemek, gittiğini sandıkça kendine çıkmak... Koskoca evrende son derece önemsiz görünen lakin ağzımıza sıçacak derecede önemsediğimiz ağırlıkta bir varlığa, var oluşumuza çakılıp kalmak. Baştan aşağı tezatız, baştan aşağı her şey tezat zaten. Bravo! Baksana nasıl da uyumla hem iyi, hem kötüyüz zaten. Muntazaman kaotik bir biz... Şair boşa dememiştir ama sonuçta idrak edip uygulayamadığımız her şey boşunadır. Göğü boşver. Durma, birbirimize kızalım biz. 

Deli Kız

Belli Belirsiz

Sana zaten bildiğin bir şeyden bahsetsem... Sana, bildiğin halde hiç haykırmadığım bir şey söylesem... Bilmek tek başına pek bir işe yaramıyor; anlar mısın? Bu yükü doğrudan senin omuzlarına versem... Taşır mısın? Sımsıkı tutar mısın onu?  Sevgi dolu bir buse kondurup tüm içtenliğine, uçurur musun tütün kokulu, şefkatli avuçlarından?

Bedenin, öldüğünde yirmi bir gram hafiflediğini duymuş, vücuttan çıkan ruhun ederine şaşırmıştım. Taşımaya çalışırken altında ezildiğimiz ağırlığa... Koskoca bir yaşam sona erdiğinde yan yana uçup giden o iki rakama... 

Ne ruhu küçümse, ne bedene acı!

Biraz hafiflesem... Ve doğal olarak külçe gibi bir ceset bıraksam ardımda... 

Kara kara düşünmeden geriye kalanla ne yapacağını, bir sigara yakıp örneğin, yanıma uzanır mısın? Sıradan, sıkıcı bir anı başımızdan defetmeye çalışır gibi davranır mısın? Soğuyan bedenime sarılarak... Sevişmek yerine benimle, en renksiz halimi sever misin sadece? Şefkatli, tütün kokulu ellerinle yine de, yeniden can verir misin? Küçümsemeden ya da acımadan birkaç güzel cümle üfler misin yüzüme? 

Gizem ağırdır. Yoran ama yaşatandır. 

Yeterince cesaret defalarca ölmek demektir. 

Ve bir şey bittiğinde başka bir şey başlar.

Bir kuyu bulsam, içine düşsem... Ya da bir ateş görsem, içinde yansam... Denize açılsam, denizde boğulsam...

Deşmeden kuyuyu, harlamadan ateşi ve ağlatmadan denizi sen... En derin, en sıcak, en mavi halimle özgürleşsem ben? 

Deli Kız

Kimsenin Ve Herkesin

yalnızlığın 

bir kısırdöngü, bir kördüğüm

bitmeyen bir yolculuk bu çıktığın

biteviye mavi köprülerden geçiyorsun

göğsünde kıpkırmızı ter damlaları birikiyor

topluca defnetmek istediğin yıllar var ardında

cenaze töreni için sıcak bir yaz akşamı, bir deniz kenarı seçiyorsun 

terk etmek isteyen de sensin 

ters köşeye düşen de

varlığı mı daha kavi yokluğu mu sence

kulakların çınlıyor 

dudakların kuruyor

sesine mecbur tenine tutkun oluşun

aslında tabuta seni koyuyor

unutmak yerine anısını öpüp yanına uzanmalısın

hep yanlış, hep borçlu çıktığın bir hesaptasın

kazdığın mezar gece kadar kısa

onu anlamaların ömür gibi uzun

keşkelerin kıyıdaki kum

ve tersine döndürülmedikçe 

hiçbir işe yaramayan kum saatlerine mahkum

açık bir çukurda 

aşk için ve aşk yüzünden yan yana, öyle sevgili

ölesiye uzak birbirinden, inadına girift iki canlı ceset 

görüyorum

yeni bir dinin icat edilişi ve 

tanrıların buna 

bayram edişine

üzülüyorum

kimsenin ölemediği

kimsenin oyunda da kalamadığı

kült bir film sahnesi gibi 

izliyorum

gökten yağmur yerine 

şiir iniyor

hikayeyi bilmeyenlerin okuyup geçtiğini

yazıyorum

eskimesin

çürümesin

rüyalarda yaşasın diye

mühürlüyorum

Deli Kız

Ayna Ayna Ya Bana Deli Dersen

- Hiç terk ettin mi onu?
- Hayır. Ama gitmesine izin verdim.
- "Geri gelmeyeceğim!" dedi mi?
- Hatırlamıyorum.
- Neden? Sen hiçbir şeyi unutmazsın.
- "Gelmeyeceğim!" demiş olmasının bir önemi yok. Daha önce de yalan söylediği olmuştu.
- Geri gelmeyecek. 
- Biliyorum.
- Ne yapacaksın? 
- Yarın da burada duracağım ve "Bana daha önce de yalan söylediğin olmuştu!" diyeceğim.
- Buna "Bekleyeceğiz!" diyebilir miyiz? 
- Sanmam. Nerede görülmüş bekleyince geldiği Godot'nun? 

Deli Kız

Koordinat

Burada ne mi yapıyorum? Senin burada ne işin var?

Burası mı?

Senin yokluğunun, benimse varoluşumun sıfır noktası gibi düşünebiliriz, istersen.

Belki de bir fay hattıdır, ne dersin? Dilediklerinin, direnişlerimin altından geçen...

Ya da kim olduğunla kimi gördüğümün ölümüne savaştığı bir cephedir, olamaz mı?

Ve bir durak gibi hissettiriyor. Sürekli biten başlangıçlara, yılmadan başlayan sonlara çıkan... 

Burası... Ağrı içinde, acıtan, aynı anda iyileşen, iyileştiren bir yer.

Çıktığın yolculukları andırıyor bazen. İlaç niyetine yaralarına boca ettiğin haritaları... Merak pompalayıp içimi kemiren, o henüz görmediğim gizemli ülkeler gibi geliyor bana. Ayrı zamanlarda ayak bastığımız-basacağımız kaldırım taşları gibi bir de... Birlikte yürüyemediğimiz, el ele keşfedemeyeceğimiz ya da aynı anda birbirimizden bihaber olduğumuz-olacağımız sokaklara, en çok da ara sokaklarını sevdiğimizden sürekli kaybolduğumuz-kaybolacağımız, yaşımıza, yaşadıklarımıza inat tüm çömezliğimizi yüzümüze vurmalara doyamayan-doymayacak kalabalık, karışık şehirlere benziyor. Herkes ve her şey içinde sadece biz olabilmek, biz kalabilmek, karşılaşabilmek, çarpışabilmek için kaçtığımız... 

Gün geldi ağır ağır yürüdük, gün oldu sabırsızca koştuk. Yorulduk ve durduk. Hapsolduk. Firar ettik. Terk ettik ve yüzüne bile bakmadık. 

Geri döndük yalnız! Bir şekilde, bir sebepten illa ki hatırladık.

Burası öyle bir yer ki... Hayat kadar gerçek, hayranı olduğumuz açık denizler ve gözümüzü alamadığımız gökyüzü kadar uzak hayattan...

Şanslıyız zannımca. Bırak, kâh içinde kalalım, kâh etrafında dolanalım. Sorgulama. Yıkma da... Sığamasak da sığınırız. Unutmayalım, yeter.

Deli Kız