Hiç

içimdeki ateşin söndüğünü düşünmelisin

sakallarımı, kestim gitti 

uzun bir kıştı, yaşadık, bitti

hiç istemesen de

senden kimselere söz etmiş değilim halâ

sorduğun o kısacık soruyu da
söküp attım nakış gibi işlendiği hücrelerden

küçük sokaklarda büyük hükümler sürdüm

çoğalan saçlarım değil 

sancılarımdı aslında

derhâl ters yüz etim etimi
dönüştüm sevgilim 

tıpkı korktuğun gibi

hiç savaşmadığımı anlamalısın

sırtımdaki kabuk bile küs bana
yeniden bağlanmayacak

şayet bu bir mektupsa 

ve
bütün bu sözler ceplerimde biriken taşlarsa
yoldan çıkıp yoldan dönmekse yanlışım

geri gelsin sofralara serdiğim ağrım
sivrildikçe bıçaklar

hafifleyen derdimi okşarım

bunları

sana bir daha kırmızı güller alamayacağım için yazıyorum

bil ki bir taşı oynatırsan bin yıllık yerinden
oyuğunda kalan ne varsa 

taşın içidir, 

kendisidir

sigaranın dumanı olmak,

içine dolmak isterdim oysa

beni sorsaydın eğer

içimi delik deşik ettiğini söylerdim sana

haklısın ve bu yüzden sormuyorsun

öyle ya
zamansız ve süresiz susmalar istilasında bu aşkın ana dili

hiç hak etmediğini bildiğim gibi

değil mi ki
ne çıkar uzunca konuşsam
bin bir tasvirle anlatsam 

ne değişir

hiç

Deli Kız