Burada ne mi yapıyorum? Senin burada ne işin var?
Burası mı?
Senin yokluğunun, benimse varoluşumun sıfır noktası gibi düşünebiliriz, istersen.
Belki de bir fay hattıdır, ne dersin? Dilediklerinin, direnişlerimin altından geçen...
Ya da kim olduğunla kimi gördüğümün ölümüne savaştığı bir cephedir, olamaz mı?
Ve bir durak gibi hissettiriyor. Sürekli biten başlangıçlara, yılmadan başlayan sonlara çıkan...
Burası... Ağrı içinde, acıtan, aynı anda iyileşen, iyileştiren bir yer.
Çıktığın yolculukları andırıyor bazen. İlaç niyetine yaralarına boca ettiğin haritaları... Merak pompalayıp içimi kemiren, o henüz görmediğim gizemli ülkeler gibi geliyor bana. Ayrı zamanlarda ayak bastığımız-basacağımız kaldırım taşları gibi bir de... Birlikte yürüyemediğimiz, el ele keşfedemeyeceğimiz ya da aynı anda birbirimizden bihaber olduğumuz-olacağımız sokaklara, en çok da ara sokaklarını sevdiğimizden sürekli kaybolduğumuz-kaybolacağımız, yaşımıza, yaşadıklarımıza inat tüm çömezliğimizi yüzümüze vurmalara doyamayan-doymayacak kalabalık, karışık şehirlere benziyor. Herkes ve her şey içinde sadece biz olabilmek, biz kalabilmek, karşılaşabilmek, çarpışabilmek için kaçtığımız...
Gün geldi ağır ağır yürüdük, gün oldu sabırsızca koştuk. Yorulduk ve durduk. Hapsolduk. Firar ettik. Terk ettik ve yüzüne bile bakmadık.
Geri döndük yalnız! Bir şekilde, bir sebepten illa ki hatırladık.
Burası öyle bir yer ki... Hayat kadar gerçek, hayranı olduğumuz açık denizler ve gözümüzü alamadığımız gökyüzü kadar uzak hayattan...
Şanslıyız zannımca. Bırak, kâh içinde kalalım, kâh etrafında dolanalım. Sorgulama. Yıkma da... Sığamasak da sığınırız. Unutmayalım, yeter.
Deli Kız
