Kördüğüm

Bakışlarım,
tırmandığın yokuşlardan daha dik.
Sayısız kürek çekmişim çünkü
sana doğru.
Boş...
İtinayla boğuluyorum dipsiz kadehlerde.

Kanayan yaralarıma gecelerini boca eden sevgili!
Sen!
Lanetindir adımı bile isteye yanlış zikrettiğin düş.
Şimdi...
Uyu!
El yastığında...
Üstelik...

Bak:

baş ucumda anksiyete atakları,
önümüz 
sancılı bir yol...
İnatla "yok" ettiklerin
ve
umutla "var" saydıklarıma yazılmış aynı nakarattan ibaret
bir sevda şarkısı mırıldanıyorum.
Oysa,

içimin paslı, köhne kapısı yine
yeniden
sana açılıyor.

Aramızda,
"Tatlı rüyalar!" niyetine sayısız kapsül...
Mesafelerin çok yakın ve en çıkmazında 
dinlemekten 
-aciz değildim ki-
mahrum edildiğim şiirler,
kıymeti bilinmeyen incelikler,
kirli odalar,
birinin bir diğerini öldürme ihtimali
ve cevapsız iki soru duruyor:
"Saçlarını ben tarar mıyım?"
"Beni sen yıkar mısın?"

Deli Kız