Hoş geldi.
Kedi...
Bir adı olmalı mı?
Ona bir isim bulmak ne güç. Benziyor. Hem kendi, hem de kendiden başka bir şey, kedi dışında çok şey gibi...
Kediye bakıyorum da... Kendi işte. Olması gerektiği ve olduğu kadar...
Kedide gördüğüm ise... Ötesi.
Baktığımda algıladığım yüzeysel toplam ve gördüğümde yorumladığım derinlikli bütün arasındaki fark kediyi "kendi" yapan mı yoksa kendimi "kedi" kılan mı?
Bilmem.
İnandığım, inanmak istediğim o mesafeyi katederken kediye olduğu kadar kendime de yaklaşıyor, kediden ve kendimden fazlasına uzanıyor olabilirim.
Buna "düşmek" de demiyorum "düşlemek" de. Umutla bulutlara yükselip hızla soğuk zeminlere çakılacağım sıradan günlerin bitişine sığdırmaya çalışmayacağım kediyi. Sığmaz. Gerçekmiş hissi veren tatlı bir rüyanın ardından sevimsiz bir saat sesine uyanmak da olmayacak sabahları. Olmasın.
Baktığım ve gördüğüm arasındaki yolu yürüyorum. Kediye mi çıkarım kendime mi, bilmiyorum. Bir şeylerden, kediden ve kendimden öteye geçeceğimi hissediyorum.
Çünkü...
Kediler bizi hep en doğru zamanda bulurlar.
Deli Kız
