14 yıl... Neredeyse her cuma böyleydi. Kimi zaman yorgun zihnimi koydum kitaplarımın arasında bavuluma, kimi zaman tatil heyecanımı. Söverek uzaklaşmak istediğim aynılıklar, otobüs camında uyutmayan ayrılıklarım oldu yanıma aldığım. Çat kapı sürprizler, havai kaçamaklar... Bazen sarıldıklarım, bazen darıldıklarım oldu yolun bir diğer ucunda. Sebep kimi zaman ya bir başlangıç ya da bir sondu. Yalnızlıklardan ya da kalabalıklardan şikayet edip yola koyulmalar bir de... Bazen uçarak, bazen kaçarak yani... Ama en çok bu gidişi sevdim ben. Hem dopdolu hem tüy kadar hafif... Şimdi buna bir sebep bul deseler öyle tek kelimeyle, tek cümleyle de anlatamam kolay kolay. Hem her şeyin özeti, hem de her şeyin temize çekilmesi gibi... Öyle ki... Böyle ki... Şöyle ki... Ne yazık ki... Neyse ki... Ama en çok da "iyi ki"lerin bugününe... Huzur dolu bir merhaba benden...
Deli Kız
