Geçmişteki yalnızlıklarımızın tüm mekanları, içinde yalnızlıktan acı çektiğimiz, yalnızlığın tadını çıkardığımız, yalnızlığı aradığımız, yalnızlıkla uzlaştığımız mekanlar içimizde silinmez olarak kalmıştır. İnsan onları özellikle silip atmak istemez. Yalnızlığının bu mekanlarının kurucu özellikte olduğunu içgüdüsel olarak bilir. Bu mekanlar şimdiki zamanda bir daha geri dönmemek üzere yitirilmiş, geleceğin tüm vaatlerine bundan böyle yabancı da olsa, bir tavan aramız artık olmasa, çatı katımızı artık yitirmiş de olsak, bir tavan arasını sevmişliğimiz, bir çatı katında yaşamışlığımız içimizde hep yaşayacaktır.
Gaston Bachelard / Mekânın Poetikası
