Şubat Girizgahı

ilmek ilmek söküyorum 

en sevdiğim mavi kazağımı

ve adını

aklımın en karanlık köşesine sürüyorum 

var gücümle

ki en kuvvetli isyan cümlesinde 

yanlış yazılmasın

ve en sert ayazda

sığınmasın 
üşüyen omuzlarım umuduna

içimdeki sana

kırgın ve ne var ki kıyamayan

bu en anlaşılmaz halimle

en orta yolu buluyorum
ve saymaya başlıyorum gidişini

adım adım

bir bir

sayılar da parçalanıyor ardından

lakin affetmiyorlar seni

bir tek sayıların insafı olmuyor keza

olsaydı 

demli birer çay içerdik

şubata karşı

mavi kazağımı giyer

yine de boyun iklimine göçerdim

her yudumda çözülür adın

en sıcak nefesimden sızardı

olamaz bak

kazak çoktan bitti çekip gitti adın

sayılar hayli yorgun ve biteviye acımasız

Deli Kız